Hallo, hallo, wie stinkt daar zo?

Gisterochtend was ik om 5 uur even wakker, er scheen al licht door de kier van de zandgele gordijnen. Ik gluurde door de opening naar buiten. In het gastenboek van het boshuisje stond namelijk dat er zomaar reeën en wilde zwijnen in de tuin zouden kunnen staan. Maar dat was niet zo. Ik hoefde gelukkig niet te huilen dit keer. Ik huil eigenlijk nooit om teleurstellingen. Ik huil als ik wat moois zie, bijvoorbeeld een vogel. Later op de dag ben ik met mijn verrekijker wel even het bos ingelopen. Mijn nieuwsgierigheid was danig geprikkeld door het bericht van de gasten.

Ik hoefde me nauwelijks in te spannen, de loopsporen en omgewoelde grond gaven aan waar ik moest zijn. Twee groepen stonden vlakbij elkaar gras en scheuten te eten en in de grond te wroeten; zeven reeën en zes wilde zwijnen. Ze keken me even aan en renden vervolgens keihard weg.. of misschien roken ze me eerst. Het is trouwens niet zo dat ik stink hè? Ze hebben gewoon een enorm goed ontwikkeld reukvermogen.