boulderen in fontainebleau

Klimmen is ook kijken, dat snapt Jip met de grote oren als geen ander. Het zijn vaak de details die het verschil maken, net zoals in het dagelijks leven eigenlijk, je moet het alleen wel willen zien. De tong van Jip, mijn lippen aan een koude Peroni, onze ogen tot spleetjes samengeknepen vanwege de zon. Of, de punten van mijn tenen op een smalle uitstekende rand, het trillen van mijn benen, mijn ogen zoekend naar houvast. Net zoals in het dagelijks leven.

We hebben ook af-gezien. Voor klimmen in het vroege voorjaar is moed nodig én thermo ondergoed. Ik voelde om 4.00 uur ‘s nachts mijn voeten niet meer en ik wist zeker dat mijn neus eraf gevroren was. Maar toen ik later met een kop dampende filterkoffie in de zon voor mijn tent zat bleek het bedrog, mijn neus was er nog en het gevoel in mijn voeten ook. En Jip? Die nestelde zich in mijn schoot en krulde zijn kleine lijfje tegen mijn rechterarm. Ik ervaarde een zekere mate van tevredenheid. Net zoals tijdens het klimmen. Ook al deden de uiteinden van mijn handen zeer en bleek mijn ware niveau niet helemaal te corresponderen met mijn verwachtingen.. het lukte af en toe mijn lijf bovenop de keien te werpen. Toppen heet dat in de wereld van het boulderen. Nou top was het zeker. En bier drinken met mijn klimmaat. En thuiskomen, dat vind ik dus ook heel fijn, dat bijzonder blije gevoel van bij iemand horen en dat het ook nog de allerliefste is.